Κείµενο: Κώστας Δηµόπουλος, AIWS Associate member of the Institute of Wines & Spirits
Το ροζέ κρασί είναι απόλυτα ταυτισµένο µε το καλοκαίρι. Ο χαρακτήρας του, η γεύση του, το χρώµα του, το σερβίρισµά του, όλα το κάνουν ιδανική θερινή επιλογή. Ποια είναι, όµως, τα µυστικά αυτού του παραγνωρισµένου κρασιού; Και το φετινό καλοκαίρι πολλά περιοδικά, εκποµπές, ιστοσελίδες, φυλλάδια σούπερ µάρκετ ασχολήθηκαν µε τα ροζέ κρασιά. Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, τα ροζέ βγαίνουν απ’ την αφάνεια στην οποία είναι καταδικασµένα όλον τον υπόλοιπο χρόνο και απολαµβάνουν τα δικά τους «πέντε λεπτά δηµοσιότητας» πριν ξεχαστούν πάλι µε το πρώτο φθινοπωρινό αεράκι. Τα «ροζέ του καλοκαιριού» είναι ένας καθόλου πρωτότυπος, αλλά πάντα διαχρονικός τίτλος, που συνοδεύει τα σχετικά αφιερώµατα βάζοντάς µας υποσυνείδητα να σκεφτόµαστε τα συγκεκριµένα κρασιά σαν ακόµα ένα καλοκαιρινό φρούτο, όπως το καρπούζι ή το ροδάκινο. Η αλήθεια είναι όχι άδικα. Τα ροζέ κρασιά είναι τα κρασιά του καλοκαιριού. Δεν είναι µόνο ότι ο τρόπος σερβιρίσµατός τους προστάζει να πίνονται παγωµένα ούτε ότι ο αρωµατικός και γευστικός τους χαρακτήρας τα κάνει ιδανικό συνδυασµό µε πιάτα όπως ψάρι, κοτόπουλο, ζυµαρικά, αλλά και φρούτα, δηλαδή ό,τι πρέπει για ένα ταβερνάκι κοντά στη θάλασσα.
Είναι κυρίως αυτή η αίσθηση ανεµελιάς που δίνουν και που ταιριάζει απόλυτα µε το καλοκαίρι και τη διάθεση για διακοπές, αποδράσεις, αλλαγή από τα συνηθισµένα. Είναι η κατάλληλη εποχή για να απαντήσει κανείς εναλλακτικά στην ερώτηση «λευκό ή κόκκινο;» που έρχεται συνήθως από τον σερβιτόρο για να ολοκληρωθεί µια παραγγελία κρασιού σε ένα τυπικό ελληνικό εστιατόριο. Και είναι ίσως και η ευκαιρία να ξεφύγουµε από τα στερεότυπα «το ροζέ κρασί είναι για τις γυναίκες», «το ροζέ κρασί είναι για όσους δεν ξέρουν»…όταν έχουµε πετάξει το κοστούµι και τη γραβάτα και, όταν η βερµούδα µε το polo έχουν γίνει κάτι σαν το επίσηµο ένδυµά µας, δεν έχουµε τόσους ενδοιασµούς να κάνουµε πράγµατα για τα οποία θα το σκεφτόµασταν τον χειµώνα.
Ο χαρακτήρας τους
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να παρουσιάσεις γευσιγνωστικά ένα κρασί ή έναν τύπο κρασιών. Γευσιγνωστικές σηµειώσεις, βαθµολογίες, κριτική. Ναι, τα ροζέ κρασιά έχουν συνήθως αρώµατα φράουλας, κερασιού, ροδάκινου, καρπουζιού, τριαντάφυλλου. Σίγουρα το χρώµα τους ποικίλλει, από αχνό ροζ ως σκούρο πορτοκαλί. Αναµφισβήτητα το σώµα τους είναι συνήθως λιγότερο γεµάτο από ένα κόκκινο κρασί, καθώς το ροζέ σπανίως έχει αισθητές τανίνες ή αιχµηρή οξύτητα. Αξίζει να αναφερθεί ότι µια συνηθισµένη version των ροζέ είναι αυτή µε µια δόση γλυκύτητας, που στην ορολογία του κρασιού αναφέρεται ως «off dry», παρότι η dry εκδοχή (χωρίς παραµένοντα ζάχαρα) είναι εξίσου συνηθισµένη.
Όµως, το κρασί είναι ένα ιδιαίτερο και πολυσύνθετο προϊόν, τόσο πολύπλοκο και τόσο συναρπαστικά διαφορετικό όσο και ο ανθρώπινος χαρακτήρας. Μπαίνω στον πειρασµό να ντύσω τα ροζέ κρασιά µε ανθρώπινα χαρακτηριστικά για να περιγράψω τι αντιπροσωπεύουν για µένα. Φτιαγµένα συνήθως από το ίδιο υλικό, τις ίδιες ποικιλίες (Cabernet Sauvignion, Pinot Noir, Sangiovesse, Αγιωργίτικο κ.λπ.) µε τα φηµισµένα κόκκινα κρασιά, µοιράζονται το ίδιο DNA, αλλά εκφράζονται µε έναν τελείως διαφορετικό τρόπο σε σχέση µε τα σοβαρά και αξιοσέβαστα ερυθρά αδερφάκια τους. Είναι σαν τον… Κώστα Βουτσά στην παλιά ελληνική ταινία «Κορίτσι για δύο», που είναι ο γλεντζές, φευγάτος αδερφός του αυστηρού καθηγητή Αλεξανδράκη. Και µπορεί το κορίτσι στο τέλος να το κερδίζει η σοβαρότητα και το κύρος, αλλά ποιος δεν θα ήθελε να ξεφύγει για λίγο από την τυπικότητα και την σοβαροφάνεια για λίγες στιγµές ανεµελιάς και νεανικής τρέλας; Αυτό είναι τα ροζέ κρασιά, µια φυγή από το πρέπει για κάτι εφήµερα όµορφο, που κρατάει λίγο, όσο και η φρεσκάδα τους.Όπως µαρτυρά η πιο συνηθισµένη µέθοδος οινοποίησής τους, που είναι µια σύντοµη επαφή του φλοιού των ερυθρών σταφυλιών µε τον χυµό τους (που δίνει λίγο χρώµα και τανίνες, αλλά διατηρεί τα φρέσκα αρώµατα του φρούτου), έχουν το υλικό για να γίνουν κάτι πιο σοβαρό, «να πετύχουν στη ζωή τους», αλλά βιάζονται να µεγαλώσουν και να τα ζήσουν όλα και στην ουσία δεν µεγαλώνουν ποτέ.