ML: Αυτό, βεβαίως, αφορά το B2C. Τι προτείνετε όμως για το B2B;
ΑΖ: Για το B2B προτείνουμε την κατάργηση των μεταχρονολογημένων επιταγών, την ανάρτηση του συμφωνητικού και, αφού αναρτάται το συμφωνητικό, να γίνεται ενημέρωση και για τον τρόπο πληρωμής (π.χ. σε έξι μήνες). Όπως επίσης έχουμε πει στις αγορές να υπάρχουν επιταγές φωσφοριζέ, στις οποίες δεν θα επιτρέπεται η δυνατότητα οπισθογράφησης. Αυτές οι προτάσεις είναι καινοτόμες. Τις έχουμε καταθέσει για να παρακινήσουμε το υπουργείο Οικονομικών και να αποτελέσουν αντικείμενο ενός διευρυμένου διαλόγου ώστε να βρούμε τις αναγκαίες λύσεις. Και αυτό γιατί παρά τα όσα ακούμε εδώ και πολλά χρόνια από τους πολιτικούς για την πάταξη της φοροδιαφυγής, που υπολογίζεται γύρω στα 12-15 δισ. ευρώ ετησίως, τα αποτελέσματα είναι πενιχρά.
Το κακό είναι πως μετά τις καλές προθέσεις των πολιτικών, ακολουθούν η ανικανότητα των αρχών και η πρόθεση εξυπηρέτησης συντεχνιακών συμφερόντων. Αντίθετα, με τις προτάσεις που έχουμε καταθέσει, μπορούν να καταργηθούν χρονοβόρες και δαπανηρές διαδικασίες, προς όφελος και του ίδιου του φοροεισπρακτικού μηχανισμού. Το αρμόδιο υπουργείο και η πολιτεία πρέπει να ακούνε τους φορείς της αγοράς και να συνεργάζονται με αυτούς. Και αυτό γιατί δυστυχώς, πάρα πολλοί από τους πολιτικούς μας δεν έχουν την απαιτούμενη γνώση και εμπειρία σε θέματα που αφορούν την αγορά. Δεν έχουν κόψει ποτέ τους μια επιταγή, δεν ξέρουν τι σημαίνει ανάληψη κινδύνου και τι σημαίνει… επιχειρηματικότητα.
ML: Σε κάθε περίπτωση, ο ρόλος των πολιτικών είναι σημαντικός. Κινείται όμως προς τη σωστή κατεύθυνση;
ΑΖ: Έχει σημασία σε μια πολιτική πρόταση ο στόχος. Πού στοχεύεις; Να στηρίξεις ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης ή μόνο τον δημόσιο τομέα; Φοβόμαστε ότι συμβαίνει το δεύτερο. Εμείς δεν θέλουμε να επαναληφθεί αυτό που γινόταν τα τελευταία 45 χρόνια, δηλαδή να εξυπηρετούνται κάποιες συγκεκριμένες πελατειακές ομάδες. Δεν θέλουμε την εξίσωση προς τα κάτω, αλλά αντίθετα επιθυμούμε να φύγουμε μπροστά. Έχουν εκπονηθεί πολλές μελέτες από διεθνείς οίκους για τον δεκαετή προγραμματισμό ανάπτυξης και για το εθνικό στρατηγικό σχέδιο, αλλά κανείς από τους πολιτικούς δεν τις παρακολουθεί.
Οι μελέτες αυτές αναφέρουν πως πρέπει να υπάρξει στροφή προς τα εμπορεύσιμα προϊόντα που μπορούν να αντέξουν στον διεθνή ανταγωνισμό και να συμμετάσχουν στον διεθνή καταμερισμό εργασίας. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν ο τομέας των logistics, συγκεκριμένοι κλάδοι του εμπορίου και φυσικά ο τουρισμός, η ναυτιλία και η μεταποίηση. Αντί για όλα αυτά, όμως, εμείς σπαταλάμε χρήματα σε μη παραγωγικούς τομείς, συντηρώντας το τέρας του Δημοσίου…
ML: Άρα λοιπόν αύριο το πρωί, τρόπος του λέγειν, ποια κίνηση θα θέλατε να δείτε από τη κυβέρνηση;
ΑΖ: Το 49% του ΑΕΠ καταλαμβάνεται από δαπάνες του ελληνικού Δημοσίου. Αν αυτό περιοριζόταν στο 46%, θα είχαμε εξοικονόμηση πόρων της τάξης των 8 δισ. ευρώ. Στη Γερμανία, για παράδειγμα, το αντίστοιχο μέγεθος βρίσκεται στο 40% και στις ΗΠΑ στο 25%. Με αυτόν τον τρόπο δεν θα χρειαζόταν η σκληρή δημοσιονομική προσαρμογή που υλοποιούμε τώρα, δηλαδή περικοπές συντάξεων, μισθών, αυξημένη φορολογία κ.λπ. Και επίσης, ένα κομμάτι αυτών των χρημάτων θα μπορούσε να διοχετευθεί στη χρηματοδότηση υγιών παραγωγικών δυνάμεων της χώρας. Δηλαδή να γίνει μεταφορά πόρων σε δραστηριότητες που είναι παραγωγικές για να μπορέσει να υπάρξει ανάπτυξη της οικονομίας. Δεν υπάρχει πλούτος χωρίς παραγωγή και δεν υπάρχει κοινωνική προστασία χωρίς πλούτο.
ML: Είσαστε ικανοποιημένοι γενικά με τη λειτουργία της αγοράς σε επίπεδο θεσμών και συλλογικών οργάνων; Θεωρείτε πως λειτουργεί καλά αυτό το κομμάτι;
ΑΖ: Λειτουργούν ικανοποιητικά μόνο κάποια μεμονωμένα άτομα. Ως φορείς που έχουμε σχέση και επηρεαζόμαστε από το Δημόσιο, δεν νομίζω ότι τα πράγματα λειτουργούν ομαλά. Μου προκαλεί μεγάλη εντύπωση -και αυτό είναι σημαντικό πρόβλημα για τη χώρα μας- η μεγάλη καθυστέρηση στην απονομή της δικαιοσύνης, που είναι μείζον ζήτημα. Βεβαίως, όσο καλές προθέσεις κι αν έχουν πολλά μεμονωμένα άτομα, αν δεν λειτουργεί προς τη σωστή κατεύθυνση όλο το σύστημα, δεν υπάρχουν αποτελέσματα.
Ένα επίσης μεγάλο πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει η αρχή της συνέχειας. Συμμετέχουμε για παράδειγμα σε επιτροπές που συζητούν για το νομοθετικό πλαίσιο λειτουργίας της αγοράς και έπειτα από λίγο καιρό αρχίζουμε να μιλάμε ξανά για τα ίδια και τα ίδια. Δηλαδή ό,τι βρίσκουν οι επόμενοι από τους προηγούμενους απαξιώνεται και ξεκινάμε από την αρχή. Είναι φανερό, λοιπόν, πως δεν θέλουμε να δημιουργήσουμε κράτος, όπως επίσης ότι δεν θέλουμε να πιάσουμε τη φοροδιαφυγή.